نبرد هوانگسانبئول (هانگول: 황산벌 전투،هانجا: 黃山─戰鬪) در سال ۶۶۰م میان نیروهای سیلا و باکجه به وقوع پیوست. در نتیجه شکستهایی که ارتش پادشاه موییل از ژنرال گیهباک خورده بود سیلا از تانگ درخواست نیرویی کمکی کرد. در سال ۶۶۰م ژنرال کیم یوشین با ۵۰٬۰۰۰ سرباز سیلایی به سمت باکجه پیشروی کرد.تانگ نیز حدود ۱۳۰٬۰۰۰ سرباز را از طریق دریا جهت پشتیبانی نیروهای سیلا اعزام کرد. در باکجه به دلیل نارضایتی اشراف زادگان از پادشاه یو ایجا حاضر نشدند به وی کمک نظامی نمایند. بدین واسطه باکجه تنها ۵٬۰۰۰ سرباز را به این نبرد اعزام کرد. نیروهای باکجه را ژنرال گیهباک فرماندهی میکرد. گیهباک به همراه ارتش خود به هوانگ سان بئول رسید و به سرعت اردوگاه خود را ایجاد کرد و برای سربازان خود سخنرانیهای حماسی کرد. کیم یوشین نیز به زودی به این محل رسید .وی به سرعت به نیروهای باکجه حمله کرد اما در این حمله ، چندین دفعه شکست خورد. ارتش سیلا در نتیجه این شکستها روحیه خود را از دست داد. ژنرال کیم پامیل از سیلا پسر خود گوآنچانگ را به نبرد تن به تن فرستاد که وی شکست خورد اما ژنرال گیه باک وی را آزاد نمود. وی بار دیگر به میدان نبرد بازگشت و توسط ارتش باکجه دستگیر شد اما در هنگام انتقال وی به زندان ، توسط یکی از سربازان باکجه کشته شد. به این خاطر کیم یوشین بار دیگر به صورت همه جانبه به ارتش باکجه حمله کرد. وی در این نبرد پیروز شد. در جریان نبرد گیه باک کشته شد. پس مدت کمی پایتخت باکجه سقوط کرد و یو ایجا دار زده شد. به این ترتیب امپراطوری باکجه نیز از صحنه روزگار محو شد.

تاریخ ۹ ژوئیه ,۶۶۰ میلادی
مکان نانسان, کره
نتیجه پیروزی قاطعانه سیلا

پادشاه سئوچئو (۲۹۲-۲۷۰ میلادی) ، سيزدهمین امپراطور گوگوریو ، شمالی ترین در میان سه امپراطوری کره ، بود. او دومين پسر امپراطور جونگچئون بود ، سئوچئو در سال ۲۵۵ ميلادی به عنوان وليعهد معرفی گرديد. او در سال ۲۷۰ ميلادی پس از فوت پدرش به سلطنت رسيد. دراولين ماه سال ۲۷۱ ميلادی ، او "Usu"، دختر"Daesaja" از منطقه "Seo-bo" را به عنوان ملکه خود انتخاب کرد.
در سال ۲۸۰ ميلادی ، قوم Sushen ، حمله کردند و پادشاه سئوچئو برادر کوچکتر خود، "Go Dal-ga" ، را برای مقابله با آنها فرستاد. Dal-ga ، سرزمين Dallo-seong را تصرف کرد و فرمانروای آن را کشت ، او حدود 600 خانوار Sushen را به جنوب بويو منتقل کرد. پادشاه سئوچئو ، به Dal-ga عنوان پرنس صلح(Anguk-gun) را اعطا کرد و به او کنترل ارتش و قبايل Sushen و Yangmaek را سپرد.
در سال ۲۸۶ ميلادی ، برادرهای کوچکتر سئوچئو ، "Go Il-u" و "Go So-bal" طغيان کردند، اما شورشيان شکست خوردند و کشته شدند.
پادشاه سئوچئو ، در سال ۲۹۲ ميلادی ، بعد از ۲۳ سال حکومت درگذشت. او در سئوچئو وو ، دفن گرديد. از اينرو نام معبد سئوچئو را دريافت نمود

پادشاه جونگچئون (۲۷۰-۲۴۸ میلادی) ، دوازدهمین امپراطور گوگوریو ، شمالی ترین در میان سه امپراطوری کره بود.
سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی
جونگچئون ، پسر پادشاه دانگچئون بود و در ۱۷ امین سال حکومت پدرش به عنوان وارث تاج و تخت او معرفی گردید. جونگچئون ، در سال ۲۴۸ میلادی پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید.
مرگ و میر در خانواده سلطنتی
در 11 امين ماه همان سال ، برادران کوچکترش ، "Go Ye-mul" و "Go-Sa-gu" و ساير افرادی که هويت آنها کشف شد ، به او خيانت کردند ، اما دستگير و سپس اعدام شدند.
او با بانو "Yeon" ، که احتمالا" از منطقه "Yeonna-bu" بود ، ازدواج کرد. در سال 251 ميلادی ملکه به دليل حسادت ، همسر مورد علاقه پادشاه ، بانو "Gwanna" را در دريای زرد غرق کرد. در سال 255 ميلادی ، جونگچئون پسرش (پادشاه سئوچئو) را به عنوان وارث تاج وتخت خود معرفی نمود.
جنگ با "Wei"
در سال 259 ميلادی ژنرال "Wei Chijie" از کشور "Cao Wei" با ارتش تحت فرمانش به گوگوریو حمله کرد.پادشاه جونگچئون ، 5000 سواره نظام را برای مقابله با آنها به منطقه "Yangmaek" اعزام نمود. نيروهای "Wei" شکست خوردند و در حدود 8000 نفر از آنها نيز کشته شدند.
مرگ
پادشاه جونگچئون در سال 270 ميلادی و در سن 46 سالگی درگذشت. او در "Jungcheonji-won" به خاک سپرده شد.

پادشاه دانگچئون (248-227 ميلادی) ، يازدهمين امپراطور گوگوریو ، شمالی ترين در ميان سه امپراطوری کره ، بود .
سابقه
او نوه هشتمين فرمانروای گوگوريو ، پادشاه سیندائه ، و پسر دهمين فرمانروای گوگوريو ، پادشاه سانسانگ ، بود. مادر او ملکه دوم امپراطور سانسانگ بود. او در سال 213 ميلادی وليعهد شد ، و پس از مرگ سانسانگ به سلطنت رسيد.
حکومت
دانگچئون ، در ميان رقابت قدرتهای بزرگ چين "Gongsun yuan" و "Wu" شرقی و "Cao Wei"، بازي را آغاز کرد. در سال 234 ميلادی ، دانگچئون ، يک نماينده به "Wei" برای برقراری صلح فرستاد. در سال 236 ميلادی ، يک سفير به نام "Hao Wei" ، از "Wu" برای در خواست صلح به گوگوریو رسيد. دانگچئون ، آن سفير را برای ماهها نگهداشت و عاقبت سر او را برای "Wei" ، قرستاد.
در سال 238 ميلادی ، دانگچئون توانست با "Wei" ، برای نابودی خانواده "Gongsun" و از بين بردن نفوذ آنها بر شبه جزيره "Liaodong" و ساير نواحی مرزی گوگوریو هم پيمان شود. دانگچئون در سال 242 ميلادی ، يک ارتش برای حمله به قلعه يودانگ فرستاد و خاک گوگوریو را با موفقيت گسترش داد.
جنگ عليه "Gongsun" با موفقيت همراه بود ، اما متحد گوگوریو ، "Wei"، سرانجام به يک تهديد جديد تبديل شد ، و دانگچئون دستور حمله به "Wei" را صادر کرد . "Wei" يک نيروی 10,000 نفری را برای حمله به گوگوریو فرستاد و پايتخت آن، "Hwando"، را تصرف کرد (مثل امپراطور بادها که قصر تسخیر شد) و دانگچئون مجبور شد تا پايتخت را به صورت موقت در سال 247 ميلادی به "Pyongyang" منتقل کند. از "Pyongyang" ، دانگچئون به مقابله با نيروهای "Wei" پرداخت و توانست سرزمينهای اشغال شده را پس بگيرد.(مثل امپراطور دائه موسین)
درآن هنگام ، يک ژنرال گوگوریو ، به نام Yu Yu ، به اردوگاه "Wei" رفت و فرمانده نادان "Wei" تصور کرد که گوگوریو تصميم به تسليم شدن گرفته است. "Yu Yu" از فرصت بدست آمده استفاده کرد و فرمانده را به قتل رساند و سپس خودکشی کرد ، که سبب اختلاف و آشفتگی بزرگی در ميان ارتش "Wei" شد. وقتی که خبر مرگ "Yu Yu" به پادشاه دانگچئون رسيد ، او دستور داد که يک بنای يادبود برای "Yu Yu" بسازند. سپس او ارتش را رهبری کرد و به نيروهای "Wei" ، حمله کرد و به آنها فشار آورد تا از خاک گوگوریو خارج شوند. ژنرال Mil U و Yu Okg نيروهای "Wei" را مجبور به عقب نشينی کردند . نيروهای گوگوريو در اين جنگ پيروز شدند و توانستند تمام سرزمينهايي اشغالی را باز پس بگيرند.
در سال 247 ميلادی ، پادشاه دانگچئون ، پسرش "Yeonbul" را به عنوان وليعهد و جانشين خود معرفی کرد. او در سال 245 ميلادی به سيلا ، يکی ديگر از سه امپراطوری کره در جنوب ،حمله کرد ، اما در سال 248 ميلادی با سيلا صلح کرد.
مرگ و جانشين
دانگچئون در سال 248 ميلادی ، پس از 22 سال حکومت در اثر بيماری در گذشت. گفته شده که قبر او در جنوب استان “Pyongan”، نزديک "Pyongyang"، واقع در کره شمالی می باشد. آمده است که دانگچئون بسيار محبوب بوده ، بطوريکه تعداد زيادی از مردم در مراسم تدفين او شرکت کردند. وليعهد "Yeon-Bul"، بلافاصله پس از مرگ پدرش به سلطنت رسيد و پادشاه جونگچئون ، گرديد.

پادشاه سانسانگ (227-197 ميلادی) ، دهمين امپراطور گوگوريو ، شمالی ترين در ميان سه امپراطوری کره ، بود. او سومين پسر هشتمين فرمانروا ، پادشاه سیندائه و برادر کوچکتر نهمين فرمانروا ، پادشاه گگوکچئون ، که بدون وارث فوت کرد ، بود.

سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی
به محض مرگ گگوکچئون ، ملکه او ، بانو "U" ، از ادعای سانسانگ برای رسيدن به پادشاهی حمايت کرد و او را بر تخت نشاند. پس از آن ، او ملکه سانسانگ شد. اين موضوع نمايان ساخت که سنت ازدواج مرد ، با زن برادر متوفای خود در گوگوريو هنوز صورت می پذيرفت ، اما گذشته از اين ، قدرت بانو"U" را در دربار سلطنتی نشان داد.
بالگی ، برادر بزرگتر سانسانگ ، نيروهای شورشی را رهبری کرد و به پايتخت حمله کرد. سانسانگ ، برادر کوچکتر خود ،"Gyesu "، را برای مقابله با نيروهای شورشی فرستاد و بالگی مجبور شد خود کشی کند. پس از آن ، سانسانگ به سلسله هان چين به دليل همدستی آنها در اين شورش حمله کرد. گفته شده است که او ، در سال 209 ميلادی ، پايتخت را به "Jain" منتقل کرد.گرچه بعضی از محققين در تاريخ آن ترديد دارند. در سال 217 ميلادی، او به هزاران خانواده از منطقه "Liaodong" پناهندگی داد و آنها را پذيرفت.
جانشين
در يازدهمين ماه از سال 208 ميلادی ، پادشاه در هنگام شکار ، گراز نری را تعقيب کرد تا اينکه به روستايی در منطقه "Jutongchon" رسيد ، او در آن مکان با زن جوانی ملاقات کرد و يک روز را با او گذراند. ملکه در مورد اين موضوع شنيد و سعی کرد تا او را بکشد ، ولی موفق نشد. آن زن ، پسری به دنيا آورد و ملکه دوم شد. آن پسر در سال 213 ميلادی وليعهد شد و بعدا " پادشاه دانگچئون گرديد.
سانسانگ ، پس از 31 سال فرمانروايی در سال 227 ميلادی فوت کرد ، او را در محلی به نام "Sansang-neung" دفن کردند.

پادشاه گگوکچئون (۱97-179 ميلادی) ، نهمين امپراطور گوگوریو ، شمالی ترين در ميان سه امپراطوری کره ، بود.
سابقه و حکومت
گگوکچئون ، دومين پسر هشتمين پادشاه گوگوریو ، سيندائه بود. با وجود اينکه برادر بزرگتر او ، "(Go Balgi" ، وليعهد اصلی بود ، صاحب منصبان دربار از گگوکچئون حمايت کردند ، اودر سال 176 ميلادی وليعهد شد.
در سال 180 ميلادی ، گگوکچئون با بانو "U" ، دختر "U So" از "Jena-bu" ، جهت نيرومندتر کردن قدرت مرکزی ، ازدواج کرد. بانو "U" بعد از مرگ همسرش ، با برادر گگوکچئون ، پادشاه سانسانگ ، ازدواج کرد و ملکه باقی ماند. در مدت سلطنت او ، پنج قبيله قدرتمند منطقه که "بو" ناميده می شدند ، به بخشهايی از امپراطوری مرکزی تبدیل شدند و یاغیان نيز توسط حکومت اشرافی سرکوب گرديدند.
در سال 182 ميلادی ، گگوکچئون ، پرنس “Gye-Su” را برای مقابله با نيروهای مهاجم چينی سلسله هان ، که از طرف فرماندار “Liaodong” اعزام شده بودند ، فرستاد. با وجود اينکه پرنس “Gye-Su” توانسته بود ، جلوی ارتش دشمن را بگيرد ، پادشاه گگوکچئون در سال 184 ميلادی ، رهبری ارتش را مستقيما" برای مقابله با تهاجم نيروهای هان بر عهده گرفت. در سال 191 ميلادی ، پادشاه گگوکچئون سيستم “meritocratic” را برای انتخاب صاحب منصبان دولت ، پياده کرد. در نتيجه اين تصميم او ، تعداد زيادی از افراد با استعداد در سرتاسر گوگوريو کشف شدند ، که مشهورترين آنها "Eul Pa-So " بود. او توانست به مقام وزير اعظم دست پيدا کند.
بر اساس متون کهن سامگوک ساگی گفته شده است که ،روزی در سال 194 ميلادی ، گگوکچئون به شکار رفت و با يک روستای قحطی زده روبرو شد. او مقداری از لباسها و غذایس را به یکی از روستاييها داد و احساس کرد که او مسئول درد و محنت آن مردم می باشد. گگوکچئون ، برای اصلاح و بهیود زندگی کشاورزان و روستائيان در امپراطوری اقدام کرد. Jindaebup
Jindaebup، يک سيستم قرض کردن حبوبات می باشد که توسط گگوکچئون ، در سال 194 ميلادی وضع گرديد. بر اساس اين سيستم مردم می توانستند که از ماه مارس تا جولای ، حبوبات قرض بگيرند و در ماه اکتبر قرض خود را پرداخت کنند.اين سيستم در طول سلسله چوسان “Hwangok” ادامه پيدا کرد.
مرگ و جانشين
هرچند مخالفت ها با تغيير جانشينی از پدر فرزند به برادر به خاطر ارشديت افزايش پيدا کرد. اما او بواسطه برادرش سانسانگ ، موفق به انجام اين کار شد. نام پس از مرگ او ، گگوکچئون وون ، برگفته از محل دفن او می باشد.

پادشاه سیندائه (179-165 ميلادی)، هشتمين امپراطور گوگوريو ، شمالی ترين در ميان سه
امپراطوری کره، بود. بر طبق نوشته های سامگوک ساگی، سيندائه برادر ناتنی ششمين
فرمانروا، پادشاه تائجو ، و هفتمين فرمانروا، پادشاه چادائه ، بود. ساير نوشته ها،
او را پسر تائجو يا چادائه معرفی کرده اند.
او در دوران خشن چادائه، گوشه انزوا در کوهستان را اختيار کرد و آرام ماند. بعد از
قتل چادائه بدست "Myeongnim Dap-bu"، صاحب منصبان دربار از سيندائه دعوت کردند تا
بر تخت سلطنت بنشيند. در آن هنگام او 77 ساله بود. سامگوک يوسا بيان می کند که او
شخصا تائجو و چادائه را به قتل رساند تا پادشاه شد.
او سعی کرد با وارد کردن پسر چادائه و ساير مخالفانش به حکومت، دربار را تثبيت کند.
او برای قدرتمند کردن خانواده سلطنتی، پست وزير اعظم را ايجاد کرد و "Myeongnim
Dap-bu" را به اين مقام، منصوب کرد.
در سال 169 و 172 ميلادی، گوگوريو مورد حمله چينيها قرار گرفت، اما به صورت موفقيت
آميزی در برابر آنها مقاومت کردند. گوگوريو به "Xianbei" پيوست و به نواحی "Yuju" و
"Byeongju" از سلسله هان چين، حمله کرد،اما اتحاد آنها پيروزی بزرگی را به ارمغان
نياورد. هان در 11 امين ماه از سال 172 ميلادی به گوگوريو حمله کرد، اما توسط ارتش
"Myeongnim Dap-bu" در "Jwa-Won" شکست خورد.
در سال 176 ميلادی، او دومين پسرش (پادشاه گگوکچئون) را به عنوان وليعهد معرفی کرد.
سيندائه در دوازدهمين ماه از سال 179 ميلادی در سن 91 سالگی درگذشت

پادشاه چادائه (۱۶۵-۱۴۶ ميلادی)، هفتمين امپراطور گوگوريو ، شمالی ترين در ميان سه
امپراطوری کره، بود.

سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

بر اساس کتاب سامگوک ساگی، او جوانترين برادر پادشاه سابق، تائجو بزرگ بود. گفته
شده، او شجاع و ظالم بوده است.
در طول حکومت برادرش، چادائه به طور موفقيت آميزی حمله سلسله هان چين را دفع کرد و
در دربار گوگوريو، صاحب قدرت شد. او سرانجام پس از حذف مخالفان خود، شامل "U BO" و
"Go Bok-jang"، تاج وتخت را از تائجو، که احتمالا" مجبور به کناره گيری شده بود،
دريافت کرد.

حکومت

چادائه، حتی پس از رسيدن به حکومت به تثبيت قدرت خود ادامه داد. در سومين سال
حکومتش، به دستور او دو پسر تائجو کشته شدند. او يکی از برادرانش را مجبور به
خودکشی کرد و جوانترين برادرش، Baekgo(پادشاه سیندائه) ، را اذيت و آزار می کرد .
بر اساس کتاب سامگوک ساگی، پيروی چندين حادثه طبيعی و ناآرامی عمومی، او توسط وزيرش
"Myeongnim Dap-bu" کشته شد. مطابق سامگوک يوسا، فرمانروای بعدی، پادشاه سیندائه،
تائجو و چادائه را به قتل رساند.

پادشاه تائجو (146-53 میلادی)، ششمین امپراطور گوگوریو ، شمالی ترین در میان سه
امپراطوری کره، بود. در بعضی از مواقع از او با نام پادشاه تائجو بزرگ نام برده شده
است. او پس از قتل پادشاه موبون به سلطنت رسید. در دوران حکومت پادشاه تائجو، بر
قلمرو گوگوریو افزوده شد و او یک حکومت مرکزی در امپراطوری ایجاد کرد. دوران حکومت
93 ساله او به نظر می رسد، دومین حکومت طولانی (از نظر مدت فرمانروایی) در میان
پادشاهان جهان است.

سابقه

تائجو، نوه دومین فرمانروای گوگوریو، پادشاه یوری ، بود. او پسر "Jaesa" ، رئیس
خاندان “Go” از دودمان “Kyeru”، یکی از 5 خانواده قدرتمند در دربار سلطنتی، و مادر
او اهل بویو بود.
گرچه، موبان منفور، پسرش را بعنوان ولیعهد معرفی کرده بود، بعد از مرگ او در سال 53
میلادی، دربار گوگوریو "Jaesa" را بعنوان پادشاه بعدی کاندید کردن. گفته شده به
خاطر سن بالا، "Jaesa" پیشنهاد آنها را رد کرد، و پسر هفت ساله او "Gung"، پادشاه
شد. ملکه بیوه به عنوان نایب السلطنه شاه جوان فعالیت نمود.

توسعه و تمرکز

پادشاه تائجو درطی اولين سال حکومتش، امپراطوری را با تبديل کردن 5 قبيله به 5
ايالت که توسط يک حکمران، که از ميان يکی از قبايل انتخاب می شد و تحت نظارت مستقيم
پادشاه بود و بر آنها حکومت می کرد، متمرکز کرد. بدين وسيله او اساس کنترل و نظارت
خانواده سلطنتی بر کليه امور نظامی، اقتصادی و سياسی را بنا نهاد.
پادشاه تائجو در سال 56 ميلادی ايالتهای شرقی اوکجه، 68 ميلادی "Galsa" و 72 ميلادی
"Jona" را تصرف کرد. او جهت انجام امور حکومتی در مرکز، افرادی
را از تمام کشور جذب نمود و برای قدرتمند کردن نظارت خانواده سلطنتی در سرتاسر کشور
مسافرت کرد.
او چندين بار با سلسله هان چين جنگيد و تجارت بين لی لانگ و هان را قطع نمود. در
سال 55 ميلادی، او دستور ساخت يک قلعه نظامی را در ناحيه "Liaodong" را صادر کرد.
پادشاه تائجو در سالهای 105، 111 و 118 ميلادی به مناطق مرزی چين حمله کرد. در سال
122 ميلادی، او با اتحاديه ماهان، در مرکز کره، و قبيله همسايه، Yemaek ، جهت حمله
به "Liaodong" پيمان بست. پادشاه تائجو با مهارت کشور گوگوريو را توسعه داد، او در
سال 146 ميلادی اقدام به يک حمله بزرگ ديگر کرد.

مرگ

در 94امين سال حکومت پادشاه تائجو، برادر جوانتر تائجو،"Suseong"، به سلطنت رسيد و
پادشاه چادائه گرديد. گرچه مطالب بيشتری در سامگوک ساگی يافت نشده،اما بر اساس
سامگوک يوسا، چادائه طولی نکشيد که توسط 2 پسر تائجو کشته شد.فرمانروای بعدی،
پادشاه سیندائه، برادر جوانتر و ناتنی تائجو و چادائه، در سال 165 ميلادی 2 برادرش
را به قتل رساند.
بر طبق سامگوک ساگی و سامگوک يوسا، تائجو در سن 119 سالگی فوت کرد. بعد از 93 سال
فرمانروايی، از او به عنوان پادشاهی که طولانی ترين طول عمر و حکومت را در تاريخ
کره کرده، ياد میشود

پادشاه موبون (53-48 میلادی)، پنجمین امپراطور گوگوریو ، شمالی ترین در میان سه
امپراطوری کره، بود.
بر طبق کتاب سامگوک ساگی ، تاریخچه سه امپراطوری کره در قرن 12، موبون بزرگترین پسر
سومین پادشاه گوگوریو ، پادشاه دائموسین بود. گرچه، موبون در هنگام مرگ دائموسین
ولیعهد بود، به علت جوان بودن ، برادر کوچکتر دائموسین به سلطنت رسید. موبون بعد از
مرگ مینجانگ، پادشاه شد.
هرچند، در کتاب سامگوک یوسا، از موبون به عنوان برادر بزرگتر مینجانگ نام برده شده
است. برطبق نوشته های کتاب سامگوک ساگی ، موبون دارای شخصیتی خشن و خودسر بود. او
خشم مردم معمولی را برانگیخت. در سال 49 میلادی، او به کشور هان چندین بار حمله
کرد، اما بعد از آن با هان یک معاهده امضاء کرد.
پادشاه موبون توسط یکی از صاحب منصان دربار به نام "Duro" کشته شد. او در "موبون
ون" دفن شده است.
پادشاه موبون، پسرش "Ik" را به عنوان ولیعهد معرفی کرده بود. اما پس از مرگ او ،
منازعاتی برای رسیدن به قدرت و تاج وتخت ایحاد شد. بعضی از محققان معتقد هستند که
موبون، آخرین نفر از نسل “Hae” بود که توسط دومین امپراطور گوگوریو، یوری بنا نهاده
شده بود و ششمین پادشاه، تائجو سلسله "Go" را ایجاد کرد. با عطف به گذشته ، دودمان
"Go" را با موسس گوگوریو، پادشاه جومونگ مرتبط دانسته اند